KENDİNE İNANAN KAZANACAK

KENDİNE İNANAN KAZANACAK

İlişkiler olmazsa olmazımız. Her insan bir diğeriyle bağ kurmak ister ama bu bağı kurmak düşünüldüğü kadar kolay mı? İki kişi birbirini sevdikten sonra samanlık seyran olur mu? Ya da gerçekten sevginin hakkını vererek yaşamak kolay mı… 

İçinden çıkamadığımız sorular…

İlişkimiz yolunda gitmediğinde kendimize sorduğumuz sorular, başkalarına da açılır. Ama döner dolaşır yine bizi bulur.

‘’Dağıtmak iki kişilikken toparlamak neden tek kişilik? Ben fedakârlık yaparken, neden o egosunu tatmin etmeye devam eder? Ben verebileceğimden fazlasını verirken, neden o alması gerekenden fazlasını almak ister? Ben onu tüm kusurlarıyla severken o neden beni değiştirmeye çalışır? Benim güvenim sonsuzken o neden şüpheye düşer?  Ben onu özgür bırakırken, o neden beni tutsak eder? Ben onun kararlarını sorgusuz desteklerken o neden bana köstek olur? Ben ona ‘’Seni her halde ve koşulda anlayacağım’’ derken o neden beni yargılar?’’  Ben duygusu beni yorarken, o neden ben olmaktan sadece birkaç dakika kurtulmaz? Tabii bu benler, biz olmayı ne kadar besler?

Bu ve muadili yüzlerce soru var aklımızda. İlişkimizi, kafamızda hayal ettiğimiz yere oturtamadığımız an ortaya çıkıyor bu sorular. Cevabı yok gibi hissetsek de aslında cevabı bizde. Israr etiğimiz bir ilişkinin içinde boğulurken, kendimize adeta arkamızı dönüyoruz. Niye? Çünkü bu konuda kaybetmiş görünmektense kendimizden vazgeçip başkalarının ne diyeceği uğruna günlerimizi ziyan edebiliyoruz. Farkında değil misiniz, beğendiğiniz takdir etiğiniz kişiler aslında binlerce yalnız geceyle baş edip kendi devrimlerini yaratmış. Öncelikleri, inandıkları hissettikleri duygular! Tabii böyle olunca savaşları erken, kayıpları derin, yüzleşmeleri ağır oluyor bazı insanların.

Kötü giden bir ilişki başarı kriteri değildir

Peki, bu durum mutlaka ilişkilerde başarı mı getiriyor? Bir odanın içinde yalnız kalmayı göze alan kişi, kendini daya iyi tanıyor. Emin olun kendini tanıyan insan kendini daha az zarara uğratıyor. Onlar da fırtınayla, rüzgârla karşı karşıya kalıyor ama kendilerini daha rahat anlatıyor. Bunları yapamayanlara ne oluyor? Sanki görünmez bir duvar var da oraya devamlı çarpıyor ve her çarpmada daha çok hayatı suçlayıp, kara talihim kör bahtım bakış acısını adeta bir kimlik gibi kuşanıyor.  Kuşanmayın! Acılarınızla beslenmeyin… Birbirimizi iyileştirme zorunluluğumuz yok evet ama bu yaralayabileceğimiz anlamına da gelmemeli. Bir şekilde yaralandık diyelim, peki neden yanlış olduğunu bildiğimiz bir davranışın içine hapsolduk?  En son sorulacak soruyu hemen sorun kendinize.

Kendime ne yapmaya çalışıyorum?

Ne istediğimizden çok ne istemediğimizi bilirsek işin zor kısmını çözmüş oluruz. Karşımızdakinin kim olduğunu öğrenmeye çalışmayı bırakıp, kendimizin gerçekte kim olduğunu öğrendiğimizde içsel değişimimiz başlayacak. Olmak istediğimiz kişi olmalı, kalbimizden geçtiği gibi hareket etmeli, başkalarının davranışlarımızı kısıtlamasına izin vermemeliyiz. Bu bizim hayatımız, bizim seçimlerimiz, bizim doğrularımız. Kendimize ben kimim diye sorduğumuzda alacağımız yanıtlardan memnun olmak bizim elimizde. Üzerimize giydirilmeye çalışılan bunca sıfata rağmen hala kendimize yabancı oluşumuz ne tuhaf değil mi?

Hiçbir şey için geç değil, aradığınız mutluluk belki hemen şimdi değil ama bir adım atmak sizin elinizde. Başlama cesaretini gösterin, baharın ilk sıcaklığının içinizi ısıtmasına ve ruhunuzun kışının bitmesine izin verin.

Zeynep Turan

Yazının tüm hakkı saklıdır.

20.03.2017