Hepimiz, hayatın bizim için hazırladığı sahnede bazen başrolü oynarken bazen de kendimizi figüran gibi hissettiğimiz anlar yaşıyoruz. Mutsuzluk eşikleri işte tam bu noktada devreye giriyor. Beklentilerimizle gerçekler arasındaki fark, bizi sürekli olarak o görünmez çizgiye yaklaştırıyor. Peki, bu eşikler neden var ve bizi nasıl etkiliyor?
Beklentiler, Gerçeklerden Yüksek Olursa, Düşüş Sert Olur
İnsanın zihni, hayatını sürekli olarak bir senaryo gibi yazmaya eğilimlidir. Bugün bir işe başlarken terfi hayali kurarız, bir ilişkiye başlarken sonsuz bir mutluluk bekleriz ya da bir yolculuğa çıkarken mükemmel anılar biriktirmeyi hedefleriz. Ama gerçekler çoğu zaman bu senaryoya ayak uydurmaz. Beklentilerimizin yükü altında ezilmek, mutsuzluk eşiklerini aşmamızı zorlaştırır. Gerçeklerin bizim planlarımızdan bağımsız işlediğini kabul etmek, hayatta daha sağlam adımlarla ilerlememizi sağlayabilir.
Bu noktada önemli olan, hayal kurmayı bırakmak değil, hayallerimizi esnek bir zemine oturtabilmektir. Hayal ettiğimiz şeylerin gerçekleşmemesi, onların anlamsız olduğu anlamına gelmez. Belki de hayallerimiz, gerçeklerle harmanlandığında daha anlamlı hale gelir.
Kendine Dürüst Olamayan, Başkalarına Da Gerçek Olamaz
Çevremizdeki insanları, beklentilerimizi karşılamak için hayatlarını değiştirebileceğimizi, onları yönlendirebileceğimizi düşünüyoruz. Ancak planlarımızı hayata geçirmeye çalıştığımızda, karşı tarafın vereceği geri bildirimleri tahmin edemediğimiz için beklediğimiz sonuçları alamıyoruz ve bu durum hoşumuza gitmiyor. Sonuçta, kendimize kırılıyor ve hayata karşı inancımız sarsılıyor. Yeniden başlamaktan korkuyoruz. Kendi planlarımızı ve çıkarımlarımızı, başkalarının hayatlarına uyarlamaya çalışırken, bu kişilerin hayatında yer bulamayınca bir süreliğine kabuğumuza çekiliyoruz. Oysa bir kez denedikten sonra vazgeçmek yerine öğrenmemiz gerekirdi. Ama yıllar sonra bile aynı hatayı yapabiliyoruz. Birbirimizin hayatına tutunarak bir yerlere varmaya çalışıyoruz. Halbuki kendi ayaklarımızın üzerinde durup, hayatımızı yönetirken, karşı tarafla ortak bir yol yürüdüğümüzde daha sağlıklı bir ilişki kurabiliriz. Kendimize dürüst olmadığımız için mutsuzuz, çünkü aslında kendimize açık değiliz.
Mutluluğun En Büyük Düşmanı Kıyastır
Sosyal medya, modern çağın mutsuzluk aynası haline geldi. Başkalarının hayatlarını gözlemlemek ve kendi hayatımızla kıyaslamak, çoğu zaman bizde eksiklik duygusu yaratır. Ama gerçekte gördüğümüz şey, sadece başkalarının bizim için düzenlenmiş vitrinleridir.
Kendi hikayemizi başkalarının hikayesiyle kıyaslamak, bir filmi yarıda izleyip sonunu tahmin etmeye çalışmak gibidir. Kendi yolculuğumuzu anlamlı kılmanın yolu, başkalarının değil, kendimizin sınırlarını zorlamaktan geçer. Başarı ya da mutluluk, kıyasın gölgesinde büyümez; bireysel tatminle şekillenir. Hayatı ne zamandır büyük beklentilerin kölesi haline getirdik? Bunu yapmaya başladığımızdan beri küçük anların mutluluğunu kaçırır olduk…
Nostalji Sarmalı: Geçmişe Özlemin Ağırlığı
Nostalji, bazen tatlı bir anımsama, bazen de bizi geçmişte sıkışıp kalmış gibi hissettiren bir ağırlık olabilir. Geçmişin güzelliklerini anımsamak, bugünün gölgelerini büyütme riskini taşır. Sürekli olarak geçmişe özlem duymak, bugünü kaçırmamıza neden olur. Geçmişi bir sığınak olarak görmek yerine, onu hayatımıza anlam katan birer öğretmen olarak kabul edebiliriz.
Bu sarmaldan çıkmanın yolu, bugünü yaşamaktır. Geçmişe özlem duymak yerine, onun bizi nasıl şekillendirdiğine odaklanmalıyız. Çünkü geçmiş, yalnızca bugünü daha iyi anlamamıza hizmet ettiğinde anlam taşır, işte tam o anda kıymetli olur.
Narsizmin Bedeli Vardır
Narsizm, bireyi toplumdan koparıp yalnız bir kuleye hapseder. Kendini gereğinden fazla önemseyen biri, başkalarının katkılarını küçümseyerek yalnız bir dünyada sıkışıp kalır. Ancak hayat, bireysellikten fazlasıdır, kolektif bir solunumdur. Elbette başkalarının varlığıyla anlam kazanır.
Kendini sevmekle narsizm arasındaki ince çizgi, başkalarına değer verme kapasitemizle belirlenir. Bu sınırı aşmadan, kendimizi önemseyebilir ve yine de çevremizle sağlıklı bağlar kurabiliriz.
Hayatı Karmaşıklaştırma Eğilimi
Hayat zaten yeterince karmaşık; fakat biz, bunu fark etmeden onu daha da zor hale getirme eğilimindeyiz. Basit çözümleri göz ardı ederek gereksiz detaylara takılmak, bizi yorar ve mutsuzluk eşiklerini ardımızda bırakma konusunda bizi engeller. Hayatı sadeleştirmek, onun karmaşıklığını daha kolay yönetilebilir hale getirmek değil de nedir ki... Halbuki basitlik, zayıflık değil; bir bilgelik göstergesidir. Kararlarımızda sadeliği tercih ettiğimizde, daha az stresli bir yaşam sürmemiz mümkün olur.
Depresyon Ruhumuzun Karanlık İklimi
Depresyon, çoğu zaman yaşadığımız haksızlıkların, kayıpların ve duyulmamış çığlıkların bir sonucu olarak ortaya çıkar. Bu öfke, derinlerde bir yerde çözülmeyi bekler. Kaygı ise, geleceğin belirsizliğinden doğar. Henüz yaşanmamış olaylara dair duyulan korku, bizi anı yaşamaktan alıkoyar. Geleceğin kontrol edilemez olduğunu kabul etmek, kaygıyla baş etmenin ilk adımıdır. Bu iki zorlu duygu durumu, bizi yaşamdan uzaklaştırmak yerine, onun değerini daha fazla anlamamıza hizmet edebilir. Bir şeyin değerini artıran, onun bir sonu olduğunu bilmektir. Sonsuzluk teoride ne kadar güzel gelse de bir yerden sonra ruhu sıkıştırır.
Sitem Çözüm Değil
Hayatın adil olmadığını kabul etmek, onunla barışmanın ilk adımıdır. Dünyanın düzensizliğine sitem ederek vakit kaybetmek yerine, kendi düzenimizi kurmaya odaklanmalıyız. Başarısızlığı kabullenmek, bir son değil; yeniden başlamak için bir fırsattır. Düştüğümüz yerden kalktığımız her an, hayata olan bağlılığımızı yeniden kanıtlarız. Çünkü mutsuzluk eşiklerini aşmanın sırrı, hayatın zorluklarına rağmen mücadeleden vazgeçmemekte gizlidir. En nihayetinde, hayatın anlamı sadece sonunu bilmekte değil; o sona ulaşırken hangi yolları seçtiğimizde yatar. Tercihlerimiz bizi biz yapar.
Astrolog Zeynep Turan
Yazının Her Hakkı Saklıdır.
02.02.2025 Tarihinde Kaleme Alınmıştır.
