SESSİZ HESAPLAŞMALAR

SESSİZ HESAPLAŞMALAR

Dalgınız; seSsiz, derinden düşünüyoruz ama ne düşündüğümüzü kimseye fısıldayamıyoruz.  Belki kendimize bile… Konuşmak istesek de ne çare;  bakışlarımız kaçıyor birbirimizden, sohbetler ise yavan.  Hadi gel şöyle bir dinleyelim birbirimizi uzun uzun desek; o da yok. Zaman kısıtlı çünkü ve sabır desek zaten çoktan bitmiş.  

AĞZINIZIN MI TADI YOK?

Herkes farkında aslına içten içe olan biten her şeyin. Yine de herkes vakitsiz dertlerin yorgunluğundan şikâyetçi! Bulutlar da en az senin kadar yalnız merak etme. Üstelik onlara kafasını kaldırıp bakan bile yok. Derinden iç geçirmelerle, başını öne eğe eğe yürüyor koskoca dünya. Birbirine kavuşamayan ne çok insan var derken; birbirinin elini umursamadan bırakanların devrine kaldık. Bir de üstüne bulaşıcı!

SEVGİ Mİ YORULDU YOKSA?

Tüm dünyaya inat sevgisini göğsünde bir madalya gibi taşıyanların yerini sevmekten korkanlar aldı. Ve şimdi de kimsenin zamanı yok sevmeye. Belki de kimseyi hoş göremez, tahammül edemez olduk. Neden? Onlarca neden sıralanabilir elbette. Ancak çoğu kez; bizim gibi düşünmedikleri ya da bize istediklerimizi vermedikleri için, sevmekten vazgeçeriz.  Belki de sevmeye zamanı yoktur kimsenin.  Sevse de inanacak dermanı yoktur. İliklerine kadar seven, ben onsuz ne yapacağım diye burnu sızlayanlar bu diyarlarda yaşamıyor sanki.  Emekler masaya hesap gibi dökülürken, herkesin samimiyeti eleştiriliyorken, yalancı yapmacık yaftalar resimleri gölgeliyorken, gülmeyenlerin sayısı her geçen gün artıyor. Haklarını helal edenler tek tük aramızda.

KULAK ARKASI ETİKLERİMİZ; SINAVLARIMIZ!

Hep bir fazlasını bekliyor yürekler. Hep anlaşılmak hep inandırılmak... Yok mu bunun ilacı?   Yoksa dünya batmadan, batıracağız sevgisizlikle güneşi. Gülüşleri sahteleştirmeye, emekleri değersizleştirmeye çalışanlara uymak bir veba! Hem de hızla bulaşanından! Bilseler bir gün o samimiyete muhtaç olacaklarını. Ah bir bilseler, hoş görmek belki daha kolay olacak.  Hoş görmeyi boş vermeyle karıştırana da bir çift sözü var bu dizelerin. Gözün ne kadar şüpheciyse hayat gönül gözünü o kadar kapar.  Bunu gün gelir yine en derinden öğrenir insanlık.

BUGÜNÜN YARINI DA VAR.

Yukarıdan bakanın sınavı ağırdır unutma! Güneş her gün yeni bir kader yazıyor… Kimini aydınlatıyor kimini kendi haline bırakıyor. Çabalayanı da, inananı da dipsiz kuyudan er ya da geç çıkarıyor. Bir şeylerin değişmesi için senin de elini uzatman gerekiyor.  Karşılık beklememeli, nispetler hep kör kuyu… Görevimiz yaşamak, emeğimiz yaşama değer katmak. Dünya bir şekilde bir yerden değişmeli. Tek başıma elimden bir şey gelmez, demek ne kadar doğru? Her birimiz el ele verirsek, yalansız dolansız, iyilik sırasına geçersek, hoş görürsek birbirimizi, ben bilirim demezsek, kucak açarsak dünyaya, yaşamaya, öğrenmeye değişmeye başlayacak her şey.

İlk adımı atmak zor belki. Hele ki alışmış ve kabullenmişken birçok duyguyu. Ancak en önemlisi, bu dünyayı güzelleştirmek hepimizin elinde. Kısacık ömrümüzde geleceği güzel kılacak adımlar atmalıyız. Elimizden geldiğince. Kendimizi sevmeliyiz öncelikle. Ancak kendimizi severken hor görmemeliyiz etrafımızı. Kendimiz için bir şeyler yaparken; başkalarını ezip geçmemeliyiz. Ve düşünmeliyiz şimdi, kendi hayatımız için yıktıklarımızı. Vicdan denilen ağır yük kapımızı çalmadan. Çünkü vicdan kapıdan içeriye girdi mi çıkmak bilmeyecektir. Oturup sormalıyız kendimize, tam da şu an gelip geçmeden; kendi hayatımız ve başkaları için ne yapıyoruz?  

Astrolog Zeynep Turan

Yazının her hakkı saklıdır.

20.09.2018