İNSANLIĞIN SINAVINA TANIKLIK EDERKEN

İNSANLIĞIN SINAVINA TANIKLIK EDERKEN

Sırtımıza kambur ettiğimiz binlerce olayın arasından geçerken, yaralarımızı tekrar ediyoruz. Unuttuk sanıyoruz, sıyrıldık diyerek derin bir nefes almaya kalktığımızda, düşünceler hücum ediyor üzerimize.

Fedakarlığın görev olduğu zaman diliminden geçiyoruz. Yüreklerin ortasında ki kıyaslama, büyük bir yük halinde aşağı çekiyor bizi. Acıma duygusu bu yüz yılda kullanılmamaya yemin edilmiş gibi görünüyor. 

Hal böyle olunca;

• Korkularımız kıyafetimiz oluyor ve onları sıkıca giyiyoruz.
• Kendi halimizde korkarken, bizden daha çok korkanın üstüne basmayı da es geçmiyoruz.
• Birbirimizin dertlerini ve acılarını anlayamıyoruz. Onu boğan keder kuyusunu bilemeyiz.
• Hem kendimize hem de çevremize karşı olan farkındalığımızı kaybediyoruz.

Hayata Tutunmak…

Hayat mücadelesi içerisinde herkes bir şekilde yaşama tutunurken, varlıklarının içerisinde yokluk çeken kişilerin de serzenişlerini duyuyoruz kimi zaman. Zorluklara karşı tepkilerimiz olsa da garibanın sırtındaki yükü görsek dahi susmayı tercih ediyoruz. Kocaman dünyanın kendi sessizliği içerisinde boğuluşunu köşemize çekilip izliyoruz.

İrademizi Es Geçmemeliyiz

İhtiyacımız olan gücün ve demir gibi bir iradenin bir anda oluşamayacağını çok iyi biliyoruz. Bunu kabullenmektense, potansiyelimizi yakalamaya çalışmak en iyisi olmaz mı? Değerlerimizi es geçmeden önce iç sesimize kulak vermeliyiz. Her gün sessiz çığlıkları olan kişilerin hayatlarında bir yer edinirken birbirimizi duymakta güçlük çektiğimiz zamanlarımızda oluyor elbette. Ne kadar düşünmüyorum desek de ne kadar sevdiğimizi ya da ne kadar sevildiğimizi mutlaka aklımızdan geçiriyoruz.

Ekran ve Yaşam İlişkisi

Her yanımızın ekranlarla dolu olduğu bir çağda, bütün hayatımızla kadraja sığmaya çalışmak da başka bir mesele. Görüntüye önem verirken aslında iç cevherleri görmezden mi geliyoruz? Ya da görmek mi istemiyoruz? Yeni dünya düzeninde dünyanın keşmekeşi ve yoğunluğundan mütevellit etrafımızı kuşatan iletişimsizlik ile ölüm ile yaşam arasındaki ince çizginin üzerinde cambazlık yapıyoruz.

Boş Vermek…

Büyük bir boş vermişliğin içerisinde kendi benliğimiz ile savaşa tutuşuyoruz. Savaşımızın kendimizle olduğu düşüncesinin ağırlığı hayatımıza birilerini almamızı engelliyor. Oysaki ne zordur yalnızlık, konuşamamak ve tek başına iyileşmeye çalışmak. Omuzlarımızdaki yüklerle bir şekilde yolumuzda ilerlemeye çalışıyoruz. Adrenalin ve belirsizliklerle dolu olan yaşamların çıkış yolunu bulmak için var gücümüzle emek veriyoruz.

Zamanı Durduramayız

Bilinmezlik, zorluk ve kaybolmuşluk duygularını bir kenara aldığımızda zamanın aslında ne kadar hızlı aktığını bir kez daha fark ediyoruz. İçimizdeki karamsar bulutlar zamanı durduramayacağımızı anladığımız anda dağılmak istiyor. Hayatta değer verecek ve zaman ayıracak o kadar güzel şeyler var ki aslında… Karanlığın içerisinden kurtulmamız, sırtlarımızı birbirimize dönmememize bağlı. Gerçekliğe sıkıca bağlanmak kafamızın içerisindeki uğultulardan da bir nebze uzaklaşmamızı sağlıyor.

Anlaşılması zor bir yüzyılın çemberinden geçerken hayatı daha fazla zorlamalıyız. İçimizdeki güzel duyguları yaşamın insanlık sınavları karşısında bir zırh gibi giyelim. En önemlisi de gerektiği anda elimizi taşın altına koymayı da bilelim.

Astrolog Zeynep Turan

Yazının Bütün Hakları Saklıdır

Kaynak Gösterilerek Dahi Kullanılamaz

11.07.2020